Ayaklarımı duvara dikip, daha kıçımın üzerine nasıl oturulur bilmediğim, saçlarımı ellerimle kesip kör makaslarla kâkül yaptığım ve gözümün dengi her şeye aşık olduğum kronik çağ. Dediler evet zamanlama hatası, dediler evet, yanlış tuş, diyorlar evet yanılsama, desinler evet. Bir gün oturdum da aşklarımı günlüğe yazarken, kaç oğlana âşık olduğumu şöyle bi düşündüm. Hıhı şahıslarına sayfa kalmayacak, şiir yazılamayacak kadar. O an meselemin bu olmadığına iddiaya girdi herkes, kabulleştik, buluştuk, beş kahve söyledik biri çok sertti, dediler hep bir ağızdan olmaz böyle, bir iki önemli şey yaz şu günlüğe;“Irak’ın Amerika tarafından işgali, 2003” yaş on iki, filhakika düşeş cidden, yek dü? En güzeli cahar. Ama tutturamıyorum kimseyi memnun etmek mümkün değil bilirsiniz, hayat kumar masasındaki pokerfacelilerle dolu bi çüreğen. Hiç kimseler de memnun olmasın. Dedim yazma günlüğe böyle şeyler. Dedim kaldır şu günlüğü at. Tam beş yıl yazdıktan sonra, neden hiç içim acımadı acaba en sonki ved...