Bahçeden kiraz çalıyorum. Ne alaka deme, dur şimdi, mevzu derin. Ceviz, çağla, erik. Öyle. Çok seçiciyimdir. Her şeyi çalmam. Toprak nedensiz, nasıl sahiplenilmiş sahi, birisi çizmiş mi eliyle çubukla. - Burası benim! - İyi al senin olsun! Demiş mi ektiğim de benim. Ağaç da benim, gölgesi de yemişi de benim. Benim yoktu bahçem, ağacım, yemişim. N’apsaydım. Nimet dediler cevize. Ne faydalıydı küçük beyincik. 0,5’i karbonhidrattı ,1,2’si protein, 3’ü yağ, 0,3’ü lif, potasyumu resmen 26,2. Ne işe yarıyordu bunlar nereden bileyimdi. Tadı güzeldi. Beyine benzerdi. Yeyince zeki olurduk. Orası kesindi. Ama neden en çok ceviz çalınca terlik atardı ağacın tepesindeyken bana teyzeler. -Pahalıydı ceviz. İnsan yaşamından pahalı. Sonra dedim. Toprakların belirli yerlerini ekiyorlar. Ekenler isçi, ektiren çiftçi, çiftçiden alan tüccar (burjuva), tüccardan alan ve piyasaya satansa zengin kapitaller. Bu ne mi ? Üç kuruşluk köfteyi beş liraya yeme özetimiz. Bu normal mi. Aslında değil. Ne yapacağız, bi...