
Bir film sahnesi bazen düşündürüyor insanı. Olmak istediğimiz yerler var. Olması istenilenler sürüncemede. -yıllardır aynı bak. Pencerelerden dışarıları izliyorum hep. Yollar dağlar, ağaçlar var. Birileri yürüyor. Gün dönüyor. Yere bişey düşürüyor biri, arabasının farı yanmıyor diğerinin, geçen biri çöp kovasına çarptı, yitti sonra gün. Akşam oldu. Sokak lambaları yanıveriyor gün yitince. Kemikleri sızlıyor mezardakinin, ısınmıyor, aydınlamıyor hiçbir mezarlığın içi, soğuk bu aralar; karşı evin bacası tütüyor, güneş gelir birazdan, çok az ama işi başından aşkın.-yazgısına sarılmış uçuyor son kuş.
..
Meşhur bir hikaye var onu bilirsiniz.-yol hikayesi.Yolculukta tanırmışsın insanı. İçe gidileni kastetmediler ondan şüphesiz, kanla, başla, ayakla yürülüneni diyorlar. Olsun yine de ne kadar tanıyabilirsin ki bir insanı, öyle hemen tanınılabiliniyor mu.
-sen de herkes gibiymişsin-
Başka olmak için uğraşılabilinirmiş gibi.
Dönüp durup yaşıyoruz hepimiz. Dönüyor filmler, toparlanıp gidiyoruz, geri geliyoruz. Acılarımız aynı, aynı geçmişin çocuklarıyız. Ellerimizde yazgısı son uçurtmanın iplerinin.
/avuçlarımdan dirseklerime akıyor zaman, tutamıyorum. Beyaz bugün gökyüzü, öyle yansımaları şarkı.Benziyor herbiri birbirine. Yüzü gözü göçebe. Yazgısı bu gidişatımızın. Olan, olacak olan belli. İstemesekte olaylar ilintili birbiriyle.-yakalarımızı bağlayıp birbirine, düşünün demiş biri, dönüşün birbirinize.-başkalaşmak namümkün- ortak kader de adına ya da ne bileyim kolektif bilinç
• • •
🎧
Yorumlar
Yorum Gönder